1º e 2º ESO
Vento ferido
Carlos Casares
O libro que marca a incorporación de Carlos Casares á literatura galega.
Unha ducia de relatos curtos forman Vento
ferido, o libro que deu a coñecer a Carlos Casares en 1967 no entón nacente
panorama literario galego. Nesta primeira obra, o autor toca xa algúns dos
temas que serán fundamentais na súa traxectoria: a memoria, a desesperanza e a
violencia.
É esta última a que destaca nos descarnados contos de Vento
ferido, de apenas cinco ou seis páxinas: a violencia como rito de tránsito
entre a infancia e a idade adulta; a vinganza e a reafirmación ruda da
masculinidade; ou o axuste de contas persoal e político.
Alternando o monólogo interior coa narración en terceira persoa,
Casares retrata personaxes desesperados, vellos que agardan unha visita que os
saque da monotonía, cegos, enfermos e vítimas de amores imposibles, cunha
linguaxe seca e apegada á oralidade.
Este libro é un pouco estraño pero entretido. Conta historias de nenos un pouco agresivos. Alguns son contos tristes e outros son moi fermosos, o que máis me gustou foi o de A RAPAZA DO CIRCO
ResponderEliminarMARÍA R.A 2ºA
Non me gustou o libro porque só trata temas de violencia,soidade e fatalismo. O meu relato favorito foi ¨A rapaza do circo¨ porque é unha historia de amor interrumpida.
ResponderEliminarÉrika 2ºA
Non me gustou moito porque trata sobre a violencia ,pero penso que o autor quixo buscar a plena comunicación co lector para que se poida sentir sentimental. O conto que mais me gustou foi A Rapaza Do Circo.
ResponderEliminarItziar Pérez 2-A